Μια σκωτσεζικη παροιμια λεει οτι η γυναικα ειναι σαν τη στεγη..αν δεν την καρφωνεις καλα θα την παρει ο αερας και θα την παει στην αυλη του γειτονα.. θα σας παρει τις γυναικες ο Ζορμπας και θα τις παει στο Μητσο..

είμαι Μονεμβάσια φίλε δι μοστ ρομάντικ πλέις μπιλόου δι ντιτς και βλέπω Φανή αναστατωμένη. "Φανούλα", τη ρωτάω, "τι σε τάραξε;" "ρεπόρτερ Ξανθάκη", μου απαντάει, "έρχεται αυτός ο καριόλης ο Ζορμπάς να μας ταρακουνήσει. ευτυχώς προμηθεύτηκα Νουτέλες έτσι κι αποκλειστούμε!"https://twitter.com/ChristosXanthak/status/1045576017463644160 The rivers run deep in Sanctuary - and so do the secrets! #Cozy #cozymystery #mystery #ASMSGI think the best thing about my outfit for work today is that my shoes may look professional but they're secretly slippers 😍 coziest counselor in the game!Only 30 More Days Till #Halloween. #October1st #Autumn #blackcats #Fall #cozy lucie ‏ @BendahanL 2. lokak. Lisää 🌿Happy the man whose wish and care A few paternal acres bound, Content to breathe his native air In his own ground. Blest, who can unconcern’dly find Hours, days, and years slide soft away In health of body; peace of mind..🌿 ~Alexander Pope 📷Ilhan Eroglu👏 Switzerland🇨🇭

Toimitan erästä kasvikirjaa. Kasvitiede ei ole erityisen tuttu ala, joten en tiennyt, miten hienoja ja hauskoja termejä kasveihin liittyy. Moni voisi kuvata ihmistäkin. hapsihaiven hetiö huiskilo joutohede juurehtiva kaksikotinen kourasuoninen neuvoton puikelo vastapuikea jne.

Κάθε μερα σκούπισμα, σφουγγάρισμα , μαγείρεμα.. Με παρηγορεί το γεγονός ότι και η Σταχτοπούτα πριν γίνει πριγκίπισσα τα ίδια έκανε..!!!😂😂Φαινομενικά η συνάντηση Τσίπρα και Ερντογάν είχε ένα παράδοξο. Μια συνάντηση σε θετικό κλίμα, σχεδιασμένη ώστε να δώσει θετικό μήνυμα προς τα έξω, που όμως σφραγίστηκε από διαφωνίες στα περισσότερα κρίσιμα ζητήματα. Για να κατανοήσουμε αυτό το παράδοξο χρειάζεται να δούμε ποια είναι ακριβώς η τακτική της Τουρκίας στη συγκεκριμένη συγκυρία, πέραν του εύκολου και γενικευτικού στερεότυπου περί μιας εν γένει «τουρκικής επιθετικότητας», όχι για να υποτιμήσουμε αυτή την παράμετρο, αλλά για να δούμε πώς πραγματικά έχουν τα πράγματα. Καταρχάς, για να μην κάνουμε το λάθος να ανακαλύπτουμε την Αμερική κάθε τόσο, η Τουρκία δεν υποχώρησε ποτέ από μερικές πάγιες θέσεις της εξωτερικής πολιτικής της, όπως αυτή διαμορφώθηκε εδώ και αρκετές δεκαετίες. Αυτές αποτυπώνονται σε δύο βασικά σημεία.https://areena.yle.fi/1-4355218?autoplay=true Πρώτον, την προσπάθεια αποτροπής κάθε ενδεχομένου να γίνει το Αιγαίο «ελληνική θάλασσα». Αυτό αποτυπώνεται σε ένα σύνολο από πάγιες θέσεις, από το casus belli, σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, μέχρι τις «γκρίζες ζώνες». Οι διεκδικήσεις αυτές δεν είναι τυπικά εδαφικές, καθώς η Τουρκία δεν επιθυμεί να αποκτήσει ξανά κάποιο ελληνικό νησί και να το εντάξει στην Τουρκική επικράτεια. Όμως, είναι σαφές ότι θέλει συνεκμετάλλευση, με όρους επωφελείς για την ίδια, των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων του Αιγαίου και συγκυριαρχία. Δεύτερον, την προσπάθεια να παραμείνει σε ρυθμιστικό ρόλο στο Κυπριακό και να επιβάλει μια λύση που θα εξασφαλίζει την αυτοτελή κυριαρχία του τουρκοκυπριακού στοιχείου εντός μιας λύσης συνομοσπονδίας. Κομμάτι αυτής της επιμονής και η αντίθεσή της στο να ασκεί πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα, π.χ. με την εκμετάλλευση της ΑΟΖ, «μονομερώς» η Κυπριακή Δημοκρατία. Με ανάλογο τρόπο η Τουρκία ουδέποτε υπαναχώρησε από διάφορες πάγιες θέσεις, όπως π.χ. ότι είναι ο εγγυητής των δικαιωμάτων των τουρκικών μειονοτήτων εκτός Τουρκίας, κάτι που αποτυπώνεται και στις συνεχείς παρεμβάσεις της για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Η Τουρκία τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με ό,τι τείνουμε να πιστεύουμε, δεν έχει ως πρώτη προτεραιότητα την αλλαγή συσχετισμών στο Αιγαίο. Οι ανοιχτές πληγές της είναι η Συρία και το Κουρδικό (και η διασύνδεσή τους) και ο παράγοντας που τις κάνει πιο οδυνηρές η επιδείνωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Ως προς τη συριακή κρίση, στην οποία είναι βαθιά εμπλεκόμενη εξαρχής και όπου είδε όχι μόνο να μην ευοδώνονται οι αρχικοί σχεδιασμοί της για «αλλαγή καθεστώτος» αλλά και να τείνει να γίνει πράξη ο χειρότερος εφιάλτης της, δηλαδή μια δυνάμει κουρδική κρατική οντότητα, το βασικό πρόβλημα της Τουρκίας είναι να εξασφαλίσει, με το συνδυασμό ανάμεσα στην άμεση στρατιωτική παρουσία της στο συριακό έδαφος και την ιδιότυπη εξ ανάγκης συνεργασία με τη Ρωσία, ότι θα έχει λόγο στην «επόμενη μέρα». Ο αγώνας δρόμου για να αποτραπεί η κλιμάκωση στην Ιντλίμπ ήταν ενδεικτικός από αυτή την άποψη. Την ίδια ώρα, πρέπει να αντιμετωπίσει τη συνεχιζόμενη αμερικανική υποστήριξη στους Κούρδους της Συρίας αλλά και το ενδεχόμενο η μεταπολεμική ισορροπία να αναβαθμίσει τη θέση τους. Ο ιδιότυπος συνδυασμός ανάμεσα σε επιθετικές κινήσεις, τις τακτικές συμμαχίες (έως και λυκοφιλίες) και το damage control στο οποίο επιδίδεται η Τουρκία τα τελευταία δύο χρόνια δεν αφήνει πολλά περιθώρια για άνοιγμα άλλων μετώπων, ιδίως όταν προκύπτουν «υπαρξιακά» ερωτήματα για την Τουρκία όπως το Κουρδικό. Την ίδια στιγμή η κρίση στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, πέραν των όποιων ρητορικών εκρήξεων, είναι παράμετρος που έχει κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα. Από τις υπόνοιες για αμερικανική στήριξη στους πραξικοπηματίες, στις διαφορετικές οπτικές (και συμμαχίες) στη Συρία και τώρα στις κυρώσεις, η Τουρκία για πρώτη φορά είναι σε τέτοια ουσιώδη απόσταση με τις ΗΠΑ, χωρίς η ίδια να έχει επιλέξει να εγκαταλείψει τη «Δύση». Γιατί η Τουρκία, μια χώρα οργανικά συνδεδεμένη με την ίδια την ιστορία του ΝΑΤΟ, μπορεί να έχει τακτική σύμπλευση με τη Ρωσία, μπορεί να θέλει οικονομικά να εμπλακεί με τη δυναμική των Brics αλλά αυτό δεν αναιρεί τον κραδασμό του να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ. Προσθέστε σε όλα αυτά και την επιδείνωση των σχέσεων με το Ισραήλ, σε αντίθεση με την παλαιότερη σύμπλευσή τους, και τη διαρκή αναβάθμιση των σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Όλα αυτά διαμορφώνουν για την Τουρκία έναν ιδιότυπο φόβο που αφορά άμεσα και τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Ο φόβος της Τουρκίας είναι ότι μια σειρά από εξελίξεις και σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά σε σχέση με το Κυπριακό, θα είναι τμήμα μιας συνολικότερης επιθετικής κίνησης σε βάρος της, είτε με τη μορφή μιας διαμόρφωσης αρνητικού συσχετισμού σε βάρος της, είτε με την μορφή εμπλοκής σε μια νέα όξυνση. Αυτό εξηγεί γιατί στην τουρκική πρακτική και ρητορική υπάρχει ταυτόχρονα η κλασική «επιθετικότητα», με όλο το ρεπερτόριο της υπενθύμισης των πάγιων θέσεων για τις «γκρίζες ζώνες», για τα ζητήματα εξορύξεων στο Αιγαίο, για την απαίτηση η Κυπριακή Δημοκρατία να μην αρχίσει να εκμεταλλεύεται την ΑΟΖ σε βάρος των Τουρκοκυπρίων, μαζί με τις προειδοποιήσεις ότι κάποιοι προετοιμάζουν προβοκάτσιες και «θερμά επεισόδια» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Εδώ πρέπει να δούμε και την προσπάθεια να βελτιωθούν οι σχέσεις με την Ευρώπη. Παρότι για την Τουρκία δεν τίθεται πλέον «ενταξιακή προοπτική», ιδίως από τη στιγμή που οι χώρες του ευρωπαϊκού «κέντρου» αποφάσισαν ήδη από την περασμένη δεκαετία ότι δεν μπορεί να υπάρξει διεύρυνση προς μια τόσο μεγάλη χώρα με τόσο έντονη παρουσία του Ισλάμ, εντούτοις η Τουρκία χρειάζεται καλύτερες σχέσεις με την Ευρώπη και αντισταθμίσματα στην κρίση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Αυτά εξηγούν τα ανοίγματα, τις κινήσεις καλής θέλησης (απελευθέρωση των 2 αξιωματικών κ.λπ.), την προσπάθεια επαναπροσέγγισης με τη Γερμανία, τη συνάντηση με τον Τσίπρα. Εξηγούν, όμως, γιατί ταυτόχρονα ο Ερντογάν πηγαίνει σε αυτές τις συναντήσεις επαναλαμβάνοντας πάγιες θέσεις και αιτήματα, ακριβώς γιατί η ηγεσία της Τουρκίας δείχνει να θεωρεί ότι ανεξαρτήτως τακτικών επιλογών πρέπει να μη δείχνει ότι υπαναχωρεί από τις διεκδικήσεις της προς οποιαδήποτε πλευρά. Ο τρόπος για παράδειγμα που δεν εγκαταλείπει το θέμα των «8» είναι πολύ χαρακτηριστικός. Αυτή, όμως, είναι και μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας για όλες τις πλευρές. Η Τουρκία θα ήθελε οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να βελτιωθούν και να εξασφαλίσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να αποτελέσει τμήμα επιθετικών ενεργειών σε βάρος της. Την ίδια στιγμή, όμως, ως προς τη διαπραγμάτευση για τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο έρχεται με τις πάγιες θέσεις της που ξέρει ότι δύσκολα θα μπορούσαν να αποτελέσουν κοινά αποδεκτή αφετηρία. Αντίστοιχα, η ελληνική πλευρά θα ήθελε μια διαδικασία εξομάλυνσης και βελτίωσης των σχέσεων και για μεσοπρόθεσμους και για άμεσους λόγους (π.χ. προσφυγικό), όμως την ίδια στιγμή δεν μπορεί να δίνει εικόνα υποχωρητικότητας, ενώ θα πρέπει και να το ισορροπήσει με τους νέους άξονες συμμαχιών της (όπως και να σταθμίσει εάν αυτοί προσφέρουν όντως εγγυήσεις ασφαλείας και δεν ενέχουν εμπλοκές σε νέους κύκλους αποσταθεροποίησης). Σε αυτό το φόντο, είναι λογικό να αναμένουμε αρκετές συναντήσεις όπου το θετικό κλίμα δεν θα συνδυάζεται απαραίτητα με πραγματική πρόοδο στις διμερείς σχέσεις.

Greece is not willing to accept any pressure from the United States or other Western or Eastern capitals,» writes Documento. no oon ainakii itikat seurana

Kyllä. Mulla on värkkien lisäksi hyvä oikeuden- ja tasa-arvon taju sekä ymmärrys. Sellainen on mahdollista.Kesti hetken ku piti köydä lunttaamassa sen nimi, eli siis ’Gaala’.ymmärtää, että tänään saatan itselleni mahdollisuuden katsoa kotimaisen viihde tv-ohjelman. Se että katsonko vai en, katsonko loppuun vai en, on ihan fifty-sixty, elämä on laiffii, mut tää Väyrystely jätää mahikset ett pitäisi saavutta jotaki - jollain tiedossa, milloin ja miltä kanavalta tulee kauden eka ilmaiseksi näkyvä Mestareiden liigan ottelu? Tavallaan tämä on upeaa. Kuin paluu onnelliselle 1980-luvulle, jolloin telkusta näki toukouussa vuoden ainoan kv-futimatsin (finaalin). Se, se tuntui oikeasti juhlalta!Pieraccini Il mondo di oggi è fortunatamente molto diverso dal 2003 e le decisioni di Washington hanno un’importanza minore negli equilibri globali. Nonostante questa nuova realtà più equilibrata in termini di potenza divisa tra più nazioni, l’atteggiamento degli Stati Uniti nei confronti di alleati e nemici appare sempre più aggressiva, presidente, dopo presidente. Cina e Russia guidano questa fase storica con un obiettivo a lungo termine: evitare conflitti bellici con la superpotenza USA. Per riuscire in questa impresa, utilizzano una strategia ibrida basata su azioni diplomatiche, sostegno militare agli alleati e garanzie economiche offerte a quei paesi che si trovano ad essere aggrediti in qualche modo da Washington. Gli Stati Uniti considerano tutto il pianeta di loro interesse, ogni angolo del globo. Questa dottrina militare e politica basata sul concetto di liberal-hegemony, come spiega John Mearsheimer, ha portato nel tempo alla creazione di un fronte semi-ufficiale di nazioni in rapporti ostili con Washington. L’ultimo atto in Venezuela dimostra come un coordinamento tra questi paesi sia ormai un’esigenza imprescindibile per accelerare la transizione da una realtà unipolare ad una multipolare, riducendo il potere degli Stati Uniti e contenendo i danni causati dalle politiche di Washington. Mosca e Pechino guidano il mondo arginando Washington. Mosca e Pechino, dopo decenni di complesse relazioni durante la fine della guerra fredda, hanno raggiunto nel 2019 una completa condivisione dei macro obiettivi da qui ai prossimi anni. Lo scopo principale della loro intesa resta il contenimento del caos provocato dagli Stati Uniti nei 4 angoli del mondo. Per Washington vale un doppio principio che ripeto spesso nelle mie analisi perchè è di fondamentale importanza per comprendere il modus operandi dell’apparato militare-spionistico USA. Se una nazione non può essere controllata (ad esempio come l’Iraq post invasione del 2003), tanto vale distruggerla (come vorrebbero fare gli Stati Uniti con Siria e Venezuela) per evitare che possa integrarsi nel campo opposto a Washington e guidato da Russia e Cina. In tal senso vale la pena osservare come Cina e Russia stiano provando con metodi e risultati diversi a contenere gli Stati Uniti e il caos da loro creato nei quattro angoli del mondo. In Medio Oriente lo scenario è sotto gli occhi del mondo da diverso tempo con Washington chiaramente interessata a sostenere l’alleato Israeliano e Saudita nella regione con tutte le conseguenze che ne derivano. Israele persegue una politica estera volta a distruggere e disintegrare lo stato Iraniano e Siriano, l’Arabia Saudita persegue anch’essa una strategia speculare contro l’Iran e la Siria, oltre ad alimentare una frattura interna al mondo arabo con la contrapposizione tra il Qatar che sostiene la Fratellanza Musulmana e la componente Wahabita Saudita, religione di stato a Riyad. Le decisioni in politica estera di Israele e Arabia Saudita hanno da decenni il sostegno di Washington per due motivi ben precisi: l’influenza della lobby Israeliana negli USA e la necessità per gli Stati Uniti di mantenere la vendita di petrolio di Riyad e dei paesi OPEC in dollari, in modo tale da conservare il ruolo del USD quale egemone globale come moneta di riserva mondiale. La necessità per Washington di mantenere l’egemonia del USD come valuta di riserva globale è essenziale per restare una superpotenza e fondamentale nella strategia di guerra ibrida che gli USA perseguono nei confronti dei propri avversari geopolitici. Le sanzioni sono un ottimo esempio di come Washington utilizzi il sistema economico-finanziario globale basato sul USD come arma contro i suoi nemici regionali. Nel caso del Medio Oriente, l’Iran è il bersaglio principale con sanzioni mirate ad impedire alla Repubblica Islamica di commerciare su circuiti bancari esteri. La Siria ha visto imporsi un veto da Washington sugli appalti per la ricostruzione del paese, con minacce a società Europee di non poter più lavorare negli USA qualora avessero cooperato con la Siria di Assad. C’è un’evidente strategia diplomatica di Pechino e Mosca che in sede di UNSC hanno respinto congiuntamente numerose mozioni di condanna all’Iran e alla Siria da parte di Stati Uniti, Francia e Gran Bretagna. La componente della strategia militare è dimostrata dalla presenza continua della Federazione Russa in Siria. Quella economica della Cina, benché ancora non completamente visibile in paesi come Siria e Iran, sarà la componente essenziale per rilanciare intere nazioni distrutte da anni di guerra inflitta da Washington e dai suoi alleati. Lo scenario di contenimento creato da Cina e Russia in Medio Oriente mira a difendere Siria ed Iran diplomaticamente tramite l’applicazione della legge internazionale, violata continuamente dai paesi come USA e i suoi alleati regionali. La componente militare Russa è stata fondamentale per arginare e sconfiggere l’aggressione disumana lanciata contro la Siria e porre precisi paletti ad Israele su un eventuale attacco all’Iran. La sconfitta degli Stati Uniti in Siria, per mano del suo popolo e dei suoi alleati, ha creato un precedente incoraggiante per il resto del mondo. Washington si è trovata costretta a rinunciare ai piani originali di liberarsi di Assad, per poi attaccare l’Iran. La Siria sarà ricordata in futuro come l’inizio, in termini militari-convenzionali, della rivoluzione multipolare in cui il contenimento degli Stati Uniti nella regione ha funzionato grazie all’azione coordinata di Cina e Russia. Attualmente la componente economica Cinese ha una funzione di salvagente per necessità impellenti come la fornitura di cibo, prestiti governativi, medicinali a paesi sotto assedio economico da parte di Washington. Il sistema globale finanziario ancora ancorato al USD e dalle sue diramazioni finanziarie e bancarie crea un certo danno economico a nazioni aggredite da Washington. L’efficacia delle misure economiche varia da nazione a nazione, la Federazione Russa ha utilizzato le sanzioni imposte dall’occidente come strumento per ottenere una completa, o quasi, autonomia nel rifinanziamento del proprio debito estero aziende principali e per produrre in casa ciò che veniva prima importato dall’estero. La strategia a lungo termine consiste nell’aprirsi verso la Cina e altre nazioni asiatiche come principale mercato per import-export, riducendo i contatti con quello Europeo qualora paesi come Francia e Germania continuassero nel loro atteggiamento ostile verso la Federazione Russa. Grazie alla disponibilità economica Cinese e ai progetti in programma come la BRI (Belt and Road Initiative), anche l’egemonia del USD è sotto minaccia nel medio-lungo termine. Gli investimenti Cinesi in materia di infrastruttura, connessione energetica, ferroviaria, stradale e tecnologica tra decine di nazioni, sommate alla continua necessità di petrolio porteranno l’Asia ad un consumo sempre maggiore di petrolio. Mosca si trova in una posizione privilegiata, avendo buoni rapporti con tutti i maggiori produttori e possessori di Petrolio e GNL (Gas Naturale Liquido), dal Qatar all’Arabia Saudita, includendo anche Iran, Venezuela e Nigeria. Le iniziative di Mosca con Riyad in ottica OPEC mirano alla creazione di un OPEC+, includendo anche la Federazione Russa. Particolare attenzione va posta sulla vicenda Venezuelano, uno dei paesi più importanti in OPEC. Riyad nelle scorse settimane ha inviato un tanker 2 milioni di barili a Caracas e Bin Salman si è guardato bene dal parlare della situazione Venezuelana, tenendo un equilibrio prevedibile tra Washington e Caracas. Queste iniziative congiunte guidate da Mosca e Pechino mirano ad una riduzione nell’uso del USD da parte delle nazioni coinvolte nella BRI e aderenti al formato OPEC+. Diversificare dal USD per coprire le transazione finanziarie tra paesi in materia di investimenti e di petrolio e GNL scaverà la fossa al USD progressivamente, grazie ad accordi sempre più al di fuori del perimetro del dollaro. Riyad per il momento non sembra intenzionata a perdere la protezione militare USA ma le vicende recenti su Khashoggi oltre che la mancata quotazione di Aramco nella borsa di NY o Londra hanno minato fortemente la fiducia della famiglia reale (quindi Mohammad Bin Salman) negli alleati Nord Americani. L’incontro al G20 SudAmericano tra Putin e MBS sembrava un messaggio chiaro a Washington e al futuro del USD. La somma delle componenti Militari, Economico e Diplomatico di Mosca e Pechino raggiunge il suo culmine nel processo di Astana. La Turchia è una delle nazioni portabandiera dell'aggressione alla Siria, ma viene inglobata da Mosca e Teheran nel processo di contenimento del caos nordamericano creato nella regione. Grazie ad accordi puntuali conosciuti come ‘zone di de-conflitto’ in Siria, Damasco ha modo città dopo città di avanzare e ripulire il paese dai terroristi finanziati da Washington, Riyad e Ankara. Il Qatar, garante economico della Turchia che in cambio offre protezione militare a Doha, si allontana dal campo Israelo-Saudita a causa dell’azione Russo-Siriana in ambito energetico, diplomatico e militare, ma anche a causa della fratricida guerra diplomatica-economica lanciata da Riyad contro Doha. Ennesima dimostrazione di come il caos originato da Washington sia contagioso, specie per gli alleati principali come Israele e Arabia Saudita. Washington perde influenza militare nella regione grazie alla presenza di Mosca e questo porta gli alleati tradizionali degli Stati Uniti come Turchia e Qatar a gravitare lentamente in un campo composto essenzialmente dai paesi opposti a Washington. La sconfitta militare e diplomatica di Washington nella regione permetterà nel lungo periodo di mutare l'assetto economico della regione mediorientale. Non più dominata dagli Stati Uniti e dal suo USD ma uno scenario multipolare dove le potenze locali come Egitto, Turchia, Arabia Saudita ed Iran avranno la necessità e l’interesse ad interagire economicamente con tutto il continente eurasiatico nel processo del Belt and Road Initiative. Il principio basilare per Mosca e Pechino è l’uso di mezzi militari, economici e diplomatici per contenere gli Stati Uniti e la sua intenzione distruttiva. In Asia con la Corea del Nord si è vista all’opera la componente soprattutto diplomatica di Pechino che ha facilitato i colloqui tra Nord e Sud del paese, accelerando il dialogo interno alla penisola coreana, escludendo quindi attori esterni come gli Stati Uniti, noti sabotatori dei colloqui. Naturalmente, anche la componente militare ha avuto un ruolo importante, pur non venendo mai impiegata direttamente come in Siria dalla federazione Russa. Il ruolo di deterrenza militare guidato da Mosca e Pechino, entrambi confinanti con la Repubblica Popolare Democratica di Corea (DPRK) ed entrambe dotate di armi nucleari e con enormi forze convenzionali nella regione, ha limitato fortemente le opzioni di Washington. La potenza militare combinata di DPRK, Russia e Cina ha reso l'ipotetico piano di invasione e/o bombardamento di Pyongyang improponibile in termini pratici per gli Stati Uniti. Sia nel passato che nel presente, la funzione di salvagente economico di Mosca e Pechino per Pyongyang è risultata determinante per arginare gli effetti dell’embargo e guerra finanziaria completa che Washington ha dichiarato alla Repubblica Popolare Democratica di Corea. L’abile lavoro diplomatico di Pechino e Mosca con Seul ha prodotto un effetto simile a quello della Turchia in Medio Oriente con la Corea del Sud che lentamente sembra avvicinarsi al campo multipolare di Russia e Cina, con importanti risvolti economici e prospettive di unificazione della penisola. Russia e Cina, con un abile gioco di diplomazia, importanti prospettive di investimenti economici in ottica di BRI che attraversa l’intera pensila Coreana e la deterrenza militare hanno nuovamente, dopo la Siria, sabotato i piano di Washington nella regione, riuscendo a contenere il caos che Washington avrebbe voluto scatenare sui loro confini. Asia e Medio Oriente sembrano essere le aree di battaglia dove gli Stati Uniti stanno perdendo la propria impronta imperiale, sia in ambito militare che dal punto di vista Economico e Diplomatico. Scenario diverso per Ucraina e Venezuela che si ritrovano in due aree geografiche dove Washington detiene ancora un peso specifico maggiore rispetto ad Asia e Medio Oriente. In entrambi i casi, l’efficacia del due Sino-Russo in termini militari, economici e diplomatici è più limitato, per motivi diversi. Questo scenario, unito ad un ritorno alla dottrine Monroe, in linea con il principio dell’America First, sarà il tema del prossimo articolo.

Tonttu Toljanteri ‏ @OikeaTonttu 6. syysk. Lisää 109 päivää jouluaattoon. #jouluontaas💐🍸🎶🌈#hamburg today / 🌻#autumn🌻🌇#🍎🍏🌹#roses 🍎🍏🌹🌄🎇🍁🍂🌸💜❤🌼💛🌤💖☮✨☮peace☮✨💖✨love💖 ✨ No war!🌎🌳🚴‍♀️🏕🏔🍀🌱🥀🌷🌼🌻

government sources, after the protest, Mitchell apologized to the Minister for foreign Affairs of Greece Nikos Kotzias.Greece is not willing to accept any pressure from the United States or other Western or Eastern capitals,» writes Documento.The Grail Roads reimagines the ‘quest’ of Galahad, Gawain, and other knights of Arthurian legend, displaced from their familiar mythology and recast as British soldiers on the Western Front. As the war turns attritional, the vision of the Grail darkens; one by one, the men are gathered into a dream of ‘a first and final home’ beyond the wrecked landscapes.